çocuk yetiştirmek her yönden emek isteyen bir olay.kolay değil.ağaç yaşken eğilir diye boşa dememiş atalarımız.verdigimiz birikimle, öğrettiğimiz şeylerle büyürler ve kişiliklerini oluşturmada ilk adımları bizlerin tavırlarını gözlemleyerek gerçekleşir.mesela bir hata yaptığında baba kızıyor anne de o anda 'neden böyle yapıyorsun' tarzında bir çıkış yapıyorsa işte çocuk o zaman anneyi bu zorlu durumlarda sığınacak liman olarak görüyor.her hatasında onu koruyup kollayacağını bildiği için ona yanaşıyor hemen.ya da tam tersi anne kızar baba savunur yine aynı şey gerçekleşir.oysaki o anda çocuğun önünde bunu yapmayıp onun olmadığı bir anda durumu konuşup yanlış düşündüğünü gerekçeleriyle anlatsa ve olayı çözumleseler is çok daha güzel olacak.cocugun karşısında her zaman ortak bir paydada buluşmuş durmaları onu daha olumlu etkileyecek.aksi halde bugün gozlemledigim kadarıyla farkında olmadan çocuğun kontrolü altına girmiş oluyor anne babalar.hemen mızmızlanıp onu koruyan tarafa yöneliyor ve diğerine nefret bakışları atıyor.kizan taraf da onun iyiliğini düşünüyor.ama o bunu fark edebilecek bilinçte olmadığı için boyle bir tavır takınıyor.bu çocuk için büyük bir zarar.her zaman haklı olduğunu düşünecek hiç bir zaman kendini sorgulamayacak.ozguvenli biri olması,doğru bildiklerini savunan biri olması tabii ki istenilen durum.ama bu şekilde değil.her zaman hatayı karşı tarafta arayıp olaylara farklı yönlerden bakmasını bilmeyen biri olarak yetişecek.aslında kendisi de hayli şikayetçi bu durumdan.hal böyle olunca bu düşüncelerimi söyleyerek neden böyle yapıyorsunuz o zaman diye sordum.cevap ise şu oldu 'dayanamıyorum'.onun üzülmesine dayanamıyor ama çocuk burnundan getiriyor kadının.aslında onun annesinin sözünü dinlemesi gerekirken tam tersi bir durum söz konusu. çocuğunu herkes sever ama bakın bu onu olumsuz etkiliyor.bazen yaptığımız şeylerin nasıl bir etkisi olduğunu biz bile fark etmiyoruz.o anda yaşıyoruz ve sonrasında bazı şeyler dank ediyor kafamıza.pişmanlıklarımız oluyor ama çok geç artık.kendimize gelip erkenden fark edebiliriz umarım böyle bir durum içinde olduğumuzda.görüşürüz.

ama o şekilde olduğunda da çocuk liman aramak yerine kendini limana olarak görür. her ailede anne veya babadan bir kötü polis olmak zorundadır. bu şekilde de çocuk saygıyı ögreniyor. ergenlik çağina geldikten sonra kötü polisliği bırakan anne veya babayı daha farklı gordugunde ise sevgiyi ögrenir. bu sadece benim dusuncem tesekkur ederim :)

egitim psikolojisinin yan etkileri olsa gerek :)

zaten küçükken bunları yaşıyor büyüdükçe ve olayları idrak etmeye başladığında kendi düşüncesi ile bazı şeyleri görebiliyor.sadece bu sürekli yapıldığında çocuk hep haklı hissediyor kendini benim gözlemlerimde kendi akrabalarımda da bunu inceledim o yüzden ufak çaplı bir değerlendirme yaptım diyebilirim.hepsinde aynı şeyi gördüm.ben annemin ya da babamın bana kızdığında diğerinin aksi bir söylem ya da onaylama yaptığını duymadım hiç mesela.küçükken de fark etmezdim.ama yaşım ilerledikçe aslında diğerinin de ne demek istediğini anlar oldum.eger bu anlattığım şekilde davransansalardı belki de hep tek yönlü düşünen farklı bir şey olabilme ihtimalini görmezden gelecektim hep.düşünceni paylaştığın için ben teşekkür ederim sulfat :d bence de sempathicoo çok büyük bir etkisi var hem de istem dışı gözlem yaparken buluyorum kendimi artıkın :d