anonim
ben yoruldum. aynı gün içinde yüz değişik ruh haline bürünmekten , bunların hepsini deli zannedilmemek için kamufle etmekten yoruldum. kamufle etme işini o kadar abartmışım ki birini sevmek , arkadas olmak , samimi olmak artık aciz düşünceler halini almış zihnimde. daha yirmili yaşlarımdayım , bircok kisiden daha çok para harcıyo , bircok kisiden daha lüks yasıyorum. eee peki ? pekisi keske paraya ihtiyacı olan umut dolu bi insan olsam. o zaman para hayaliyle yasarım. güzel bi sevgili istesem gece gündüz pesinden kosarım. ya umut istiyosamm. neye nasıl oldugu önemli olmayan bi umut. sadece o hissi istiyosam nasıl pesinden kosarım ? sonsuz hapishane hayatını sürüyorum kafamın içinde. umut , gelecek , aile benim haketmedigim seylermis gibi hissediyorum.herkes zekamla , agırbaslılığımla överken beni bana niye bi yabancıyı anlatıyorlarmış gibi geliyo. bilmiyorum. İnsanlar hayata 4 elle sarılırken ben nasıl olsa ölecegiz diye kendimi rahatlatlatıyorum. savasmak icin sebebim yok.

Yorumlar

mahrez61
kardeş senin evlenme zamanın gelmiş :)