büyük bir gürültü koptu ve görüş açımda en ufak bi ışık kalmadı. her yer ürkütücü derecede karanlık. yine de dışarıyı seyrediyorum, içimi rahatlatıyor. gökyüzünün karanlık rengi az da olsa aydınlık veriyor. sanırım tam şuan birinin arabasını çalmaya çalışıyolar. sonra nerde yaşıyorum lan ben diye iki dakika kendimi sorguluyorum. ve itiraf ediyorum bunları yazma sebebim karanlıktan birazcık korkmam. eleltrikler gittiğinden beri olduğum yerden kıpırdamadım. hava ışıyana kadar koltuğun tepesinden ayrılmıycam. ufff hayat çok zor...

gök gürültüsü olsa sorun olmazdı aslında garip bi zevk alıyorum :d iki gündür katlanabiliceğim tek edebiyat bu yapabilirsin o yüzden agahaj

1 yorum daha var, göster