yedi ya da sekiz yaşlarındaydım.. mevsimi tam hatırlayamıyorum ama hafif yağmurlu bir gündü. erkek kuzenimle birlikte oyun oynamak için dışarı çıkmıştık, çocuk aklı işte o havada ne oyunu oynayacaksak. o zamanlar evimiz küçük mahalle arasında bir yerdeydi, dışarıda bizden başka kimse yoktu. biz oynarken 20'li yaşlarda bir adam geldi yanımıza. kuzenime biraz bozuk para verdi ve bakkala gidip kibrit alır mısın diye sordu. tamam dedi kuzenim, o da küçük zaten benimle aynı yaşta. biz ikimiz giderken adam beni kolumdan tutup geri çevirdi ve sen gitme o alıp gelsin dedi. çocuğum işte tamam dedim. sonra beni mahalledeki bir apartmanın içine soktu ve dokunmaya başladı. başta anlayamadım ama sonra çok korktum ve çok utandım. onu itip çıktım apartmandan eve koştum hemen... aradan yıllar geçti ama ben bunu anneme bile söyleyemedim. utanması gereken ben değilim biliyorum. ama o şerefsiz yaptığından utanmadı, onun yerine de ben utandım yıllarca. kimseye tek kelime etmedim, edemedim. şimdi neden yazdığımı da bilmiyorum. burda kendimi rahat hissediyorum sanırım. İtiraf mı istiyorsunuz? alın size kapı gibi itiraf işte...

utanması gereken o evet ama ister istemez sen daha çok utanıyorsun. kendine bile itiraf edemiyorsun ki bu olayın başrolünü paylaştığını. aklına geldikçe miden bulanıyor filan. unutmaman gereken her şeyi unutuyorsun ama o anı unutamıyorsun. umarım cehennemden çıkmaz pislik insaniyet yoksunu, elimizdenden bunu söylemekten başka bişey gelmiyo çünkü. travma haline geliyo ve kolay atlatamıyorsun. aslında sürekli içinde bir acı olduğu için bu, biriyle paylaşmak istiyorsun ama utanıyorsun. sanki suçlu senmişsin gibi. İyi ki yazmışsın ve umarım bu konuda "maalesef "tecrübe sahibi biri olarak bir şeyler yapıyorsundur.

diyecek çok şeyim var ama burası o kadar agır lafı kaldırıcak gibi değil.

utanması gereken sen değilsin umarım elleri kopar şu an deli gibi küfür etmek istiyorum ne denir bilmiyorum ama bedelini ödeyecektir

kendini kötü hissetme ..