yine küçüklük zamanlarımdan bir anı daha. akşam bahçeyiz ev kalabalık cenaze eviydi bizde dışardayız yine kuzenlerimle. neyse ilerliyoruz falan dogru duzgun ışık yok etrafta. yerde zıplayan seyler dikkatimizi cekti falan peslerinden gidip ne olduğunu anlamaya calışıyoruz. baktik ki kurbağa yavrusuymuş. ay ne tatlı falan diyoruz sonra bunların üstüne doğru gitmeye basladik nasilsa kacarlar ayagina ezmeye calisiyorum. pat diye birini ezdim cıvık diye bir ses degisik bir his belirdi tabi. sonra onu ezdiğim ayağım uyuşmaya başladı. ve sonra hareket ettiremez hale geldim. bildigin eve gittim tek ayak üstünde seke seke. oturdum hemen ama cidden hareket ettiremiyorum bacağımı hissetmiyorum nasil korkuyorum ama ananem geldi hemen meleğim ya bacagımı aldı dua okuyup ovmaya başladı. ama ben yaptığımı kimseye diyemiyorum tabi icimden allahim valla bir daha yapmıycam falan diye yalvarıyorum 5 10 dakika sonra ayağımı oynatmaya başladım. ve o gün allahın sopası neymiş anlamıştım o gün bugündür yaptığım herseyi dusunerek yaparım benim icin gercekten o günün önemi cok buyuktur. herseyden ders çıkarmak lazım, yaptıklarımızı yaşamadan gitmiyoruz ve gercekten her kotulugun bir cezasi vardir bunu bilerek yaşamak gerek!

yaa ne düşünceliymişsin, ben kemik bulduğumda köpeklere vericem diye köpek arardı gözlerim..

4 yorum daha var, göster