küçükken oynadığım evcilikleri hatırlıyorum. hep bir bebeğim olurdu ve kendimi kocası tarafından terk edilmiş çocuğuyla sokağa atılmış kadını canlandırırken bulurdum. ciddi anlamda hep böyleydi durum. bir de daha acınası olsun diye oyun oynarken sanki çok üşüyormuşum da titriyormuşum gibi yapardım. aç kalırdık yemek bulamazdık çocuğumu ısıtmaya çalışırdım hep. hee ama çok içten oynardıımm. sanırım taa o zamanlardan acıların küçük kızıymışım. sonra ne mi oldu bu olayı nasıl kafamda içerlemişssem şuan ağır biçimde feministim yaşasın evciliklerrr !!!