anonim
yine bir yalnizlik feryadı ama bunu gerçekten yazmam gerekiyor.yoksa ağlamaya başlayacağım.omü'de çok mutsuzum. sene başından beri her şeyi yalnız basima yapıyorum. tam anlamıyla kimseyle samimi olamıyorum. zaten içine kapanık bir insan olduğum içinde bu tür girişimlerde de çok bulunamiyorum. sene başında nasilsam hala aynı durumdayım. gerçekten bu durumdan çok bunaldim. okulu bırakmayı bile düşündüm. universite beni daha da icime kapanık biri yaptı. sürekli kendimde hata aramaya kendimi eksik görmeye basladim. bu yüzden de kendimi ister istemez insanlardan uzak tutmaya basladim. sanki sonsuza kadar bu yalnızlığa mahkummusum gibi geliyor. gerçekten gulmeyi çok özledim.(bu arada cidden görünmez olduğumdan suphelenmeye basladim.)

Yorumlar

nemesis
bu ne içine kapanıklık desemde bazen kimsenin seni anlamadığını düşünüp farklı bir şehre mekana gitmek istiyosun ama cevabı yok işte zamanla geçiyor...
twitledim bu arada...