sanirimyanilmisim
uyumanın, bir insanı uyurken izlemenin güzelliğini ve sanki uykunun onun için var olduğunu düşündüğüm, gördüğüm, hissettiğim zamanlar. bir yolculukta yan yana oturmuş gidiyorduk. ben cam kenarında oturuyordum, o yan koltukta. yol 13 saat, insanın hiç bitmesin istediği kısacık 13 saat. uyuya kalmışım bir ara. gözlerimi açtığımda hiç kimildamak istemediğimi fark ettim. sol tarafima baktim, omzumda bir baş. dünyanın en güzel saçı, en masum yüzü ve en saf güzelliği. dinlenme tesisine az kalmış. tuvaletim gelmiş, susamisim, karnım aç. hiçbirini yapamadim. kendime dair hiçbir ihtiyacımi karsilamadim. çünkü omzuma ihtiyacı olan birisi vardi. en taraflarda oturan arkadaşıma mesaj attım telefonun ekranından çıkan ışığı elimle siper ederek gözüne vurmasin, rahatsiz etmesin diye. arkadaşıma su, bikuvi, kraker falan aldirdim. uyandığında aç olursa diyerekten. İnsan kendisini dusunmediginde kendisinden daha fazla onemsedigi birini buldugunda boyle oluyormuş sanirim. ben uyandiktan sonra tam 4 saat 37 dakika omzumda uyudu. ben 4 saat 37 dakika sadece onu izledim. halbuki pek bir severdim yolculuklarda pencereden dışarıyı izlemeyi. uyandı güzel insan sonunda. gozlerini ovdu, biraz etrafa bakındı bir seyler anlamaya calisir gibi. sonra göz göze geldik gülümsedi, ben de gulumsedim sanırım emin değilim. ne yaptığımi bilmiyorum. acıktın mi diye sordum evet dedi. bir şeyler aldirmistim dedim. koltuğun ustundeki bolmeden poseti aldim oturdum yerime actik poseti. once bjraz su icti. ben hayranlikla onu seyrettim. sonra posettekileri yemeye basladi ben hala izliyorum. sen acikmadin mi dedi. bilmem dedim ve gercekten bilmiyordum. sanki kalbim ve gozlerim haricindeki organlarim islevini yitirmis gibiydi. agzima bir kac biskuvi sokusturdu ardindan da bir kahkaha atti. agzim o kadar doluydu ki cenemi oynatamiyirdum ama o an dunyanin en mutlu insaniydim belki de. gittigimiz sehir guzel bir şehir değildi ama ne kadar kotu birbyere giderse gitsin insan sevdiğinin, sevebildigi insanin olduğu yer sanki cennetmis geliyormus. bunu ilk defa o gun anladim. bu arada sevgili degildik onu sevdigimden haberi yoktu. dunyanin en iyi platonik aşığı olabilirim sanirim. bakmaktan biraz daha ilerisindeydim sanirim sadece. hep yan yana gezdik. sonuca gelelim artik. o gunun uzerinden yaklasik 5 yıl gecti. o gün bugündür yalnizligim beni oldurecek gibi. neden soylemedin diyenler olacaktir icinizden belki ama hiç ihtimali yoktu. imkansizin bile olma ihtimali vardir ancak benim onunla bir olma biz olma ihtimalimiz yoktu. sevdiklerinizin sizi sevmesini temenni ediyorum lakin oyle olmadiktan sonrasi tam bir felaket oluyor. bu 5 yili gecirdim bilmiyorum.

Yorumlar

sanirimyanilmisim
@bitmishaziran onunla tekrar karsilasma ihtimalimiz yok. @matricariachamomilla insanin ölmesi sadece bedensel değildir. @waited hayırlısı artik baska bir şey denmez