huyumu yersem mi, övsem mi bilemedim. karşımdaki kişi yazmazsa yazmam, görmezse görmem, yemezse yemem, konuşmazsa konuşmam hatta gülmezse bende gülmem. bazen öyle anlarım oluyor ki nasıl bir huy edindin kendine diyorum. acıktığımda bile mutlaka yanımda bir şahıs yemek yiyecek benimle, yoksa ölsem yiyemem. tek başıma boğazımdan geçmez. bende ki de böyle garip huy işte... kısacası karşımdaki nasıl davranırsa aynı şekilde davranırım. bu huy bazen iyi olsa da, bazen gerçekten yoruyor insanı...