"omzuma yıllar ağır gelir. dile kolay kalbe değil. olur da doneceksen eğer her zaman acimin üstünde yerin var..." demiş zakkum. son cümleye kadar gayet iyiydi. acimin üstünde yerine yok senin. acının sahibi sensin. acı sensin. omzumdaki yük sensin. nefes almamı güçleştiren sensin. bunları bana yapmana izin veren ben varım. ne kadar kurarsan kur kafanda, plan yaparsan yap olmayınca olmuyor. geçmiyor acılar. kalması gerekiyor belki. öyle çok belki var ki aslında. belki geçmişi unuturum, belki acim geçer, belki mutlu olurum belki, belki , belki...! günlerdir yurttan çıkmıyorum gerçekten üzgünüm sizleri derdimle boguyorum. amma velakin buraya yazmak istiyorum yazdikca gececek gibi... aslında bu sıkıntımi atlattigimi sanıyordum. yanılmışım. yazmaya başladığımda kağıda bunlar dokuluverdi. geçmemiş bak demek ki acim. yara geçer mi ? geçmez. ya unutmuş gibi yaparsın ya biri çıkagelir unutturuverir ya da benim gibi yarani saklarsin. hayatı fanusun içinden izlersin. öyle tepkisiz öyle yavaş, sakin, hissiz ve de öyle etkisiz...

seni öyle anlıyorum ki. bak ilacınıda kendın demıssın. bunlara izin veren bi ben var içinde. ne çözülcekse nasıl çözülcekse o icindeki ben çözücek. sebep olanlar degil. he nasıl mı ? onu her insan ayrı bi şekılde yaşar ve keşfeder. bol şans diliyorum.

1 yorum daha var, göster