yakın arkadaşımla, aynı apartmanda oturuyoruz. onun babası benim babamla çok yakın, annesi annemle, abisi abimle, ve bibiyle (biz ona bibi diyorduk, banada pisipisi lakabını koymuşlardı) yakın olmuştuk. akşam yemeğin de bibiler de kalmıştım. o akşam sofradayız annesi, babası, ben ve bibi yemek yiyoruz. babası benim yanımda, annesi ile bibi de yanyanalar, karşı masadalar. bibi her zamanki gibi yemek yerken ağzını yamulttu bende ö. amcaya çaktırmadan işaret ettim, bibiyi farkedip şakasına kızdı. tabi bibi 'baba o da yapıyor, ağzındakini gösteriyor ' demesine rağmen planı tutmadı :d bibi'nin kurnaz, tatlı ve çok sevdiğim annesi, benim ö. amcayı fişeklediğimi farkedip 'seni munzur senii' kelimesini kullandı. bende hiç birşey olmamış gibi 'ne oldu ki? s. abla' dedim. tabi bibi dururmu 'ağız yamulttuğunu annemde farketti. bak baba gördün mü? patlat iki tane sana yakın zaten, (elindeki kaşığı uzatarak) hatta al elimdeki kaşığı beynindeki pekmezi akıt' :d diyip bekledi ö.amca gayet herşeyin farkında bir üslupla, ' benim kızım yapmamıştır, yaptıysa da iyi yapmış. müstahak sana' dedi. bibi şok, iptal, vefat. sofrada herkes gülüyor. ö. amca da gülüyor da işte sert yapısını bozmamak için ciddi duruş sergilemeye çalışıyor. yemek yendi ö.amca masadan kalktı elinize sağlık diyip balkona geçti. tabi ben dururmuyum şeytan gülümsemesi şeklinde, sinsi sinsi dişlerimi göstererek sırıttım :f bibi gülerek küfür etti bende bağırarak 'efendim bibi sesli söyle duyamadım' dedim bibide 'canım benimm, çay içer misin diye sordum. kulağında problem var sanırım ıhıhıhıhıı canım ya kıyamamm ' dedi bende 'evet be, o yüzden bağırarak konuşuyorum kusuruma bakma bibi'm ehehe ' dedim. çayımızı aldık. etrafı toparlayıp odaya geçtik. hiç birşey olmamış gibi sohbetimizi ettik. o gün ve buna benzer nice anılar biriktirdim. aile yapısı benim şahsen çok hoşuma giderdi. neden mi? çünkü benim babam bibi'nin babası gibi şakayı kaldıracak yapıda değildi. otoriterdi. dediğim dedik bir eş ve babaydı. İyi ki de tanımışım öyle bir aileyi. 2 sene nasılda çabuk geçmişti. taşınacakları aklımın ucundan bile geçmezdi. meslek gereği taşınmakta zorundalardı açıkçası. ben hep anılar biriktirdim. her telden. düşünüyorum da aramızda ki bağ ayrıydı bizim. kavga ederdik sonunda yine gülerdik. herşeyi yüzümüze söylerdik yaptığı anda saklamazdık. ben onun arkasını toplardım. o benim yaptıklarımı kapatırdı. çok başkaydı bizim arkadaşlığımız, dostluğumuz herkes imrenerek bakardı. bizde vıcıklık yoktu, dobralık ve aramızdaki kuvvetli ve asla kopmayacak bir bağ vardı. birbirimize hiç güzel laf söylemezdik. ama bir topluma girincede nasıl birbirimizle konuşcağımızı iyi bilirdik. amma uzattım heaa :d uzun lafın kısası, yanyanayken ne olay olursa olsun, ne halt yerseniz yiyin, ne söylerseniz söyleyin sizin daima arkanızda olacağını bildiğiniz insanları başkasına tercih etmeyin. her zaman sıkı sıkı sarılın değerini bilin. onun gibi bir dost gelmez. onun gibi bir aile de gelmez. belki de hayatımda görüp, tanıyabileceğim en güzel aileydi. umarım siz de böyle dostluklar yaşarsınız. yüzünüze karşı iyi şeyler söyleyen, sürekli sizi öven, hatanızı düzeltmek yerine alttan alan dostlukları değilde, düşündüğünü anında başbaşayken yüzünüze vuran, sizi düzeltmeye çalışan, hatta okul hayatının biteceğini bilse bile satmayan dostluklara denk gelin, tercih edin. İyi yürekli insanlar, hayatınızdan eksik olmasın. allah'a emanetsiniz..

asla çaktırmam😀 @bilbakalimbenkimim

3 yorum daha var, göster