düşünüyorum da eskiden çok üzüldüğüm şeyleri, gülüyorum kendime. belki yine geriye dönüp gülerek hatırlarım hayatıma ok gibi saplanan o günü ve bugünü.başlangıcı ve sonu. hayır hayır başlangıç yok sadece son var. meslektaşlarıma anlatıcam ilerde, üniversitede şöyle olmuştu diye, çay içerken gülücez bana :) sadece tatlı bir anı olucak değil mi hatırlayınca gülümsediğim ? yani anılar defterinde gül yaprağı gibi. yazsam bir sayfa eder mi? peki ben artık yazar mıyım? İçinde ikinci tekil olan bir cümle kurar mıyım? kurarım belki ama sonra çok sonra.
bir anlama kavuştuğunda.
gecenin bize armağanı :

" atilla İlhan - yalnızlığı denemek"