dünya iyilere göre değil. kaybediyoruz iyileri her geçen gün. İnsanın insana ettiğinin haddi hesabı yok ki. artık güneşin gücü yetmiyor günü aydınlatmaya. sahi gün ne zamandan beri böyle karanlık?

@pofuduk karanlık ve aydınlık bir dengedir. ve en zifiri karanlığa düştüğümüz anlarda yanlızlığımızla beraber yoğurulup, aydınlığın zirvesinde mutluluk ile harman oluruz. ve şunu da unutma umut bir varlığın yaşama gayelerinin arasında yer alıyor. umudu ve ümidi yitirdiğimiz anlarda ise boşluklarda ya da tabiri caizse karanlıklarda dolaşırız. ve karanlıklarda kaldığımız anlarda ise kendi iç sesimizi dinlemeye başlayabilirsek o zaman mutlu olmaya başlayabiliriz. İstersek yalnız olalım istersek ise çoğul olalım kendimizi dinleyebiliriz bu zamanlarda ve mutlu olmayı becerebiliriz belki. ya da şöyle demek gerekirse ne kadar büyük ve kocaman bir laf mutlu olmayı becerebiliriz. ben bir itirafta bulunayım mutlu olmayı ben hiç bir zaman beceremedim. ama inşallah sen becerebilirsin...

4 yorum daha var, göster