bitmishaziran
evet harika bir sinir krizi gecirdim. evdekilerle kavga ettim bagirdim durdum. bu zamana kadar hep annem oğlunu ayri tuttu. hep ama. o yapamaz o beceremez o erkek diye koruyup durdu. en nefret ettigim seydir. oglumu boyle yetistirmiycem diye kendime soz bile verdim. o kadar taviz verildi ki yani en basitinden oglu uyanip anne gel yatagimi topla ruhum daraliyor diyip yatagini toplatmistir. ve annem her seferinde o erkek beceremiyor diye savunmustur. yedigi yemegin tabagini mutfaga goturmeye aciz olan bir cocugu surekli "erkek o" kalibiyla bana karsi korudu. her zaman anneme bu yuzden kizmisimdir. ve her seferinde annem yeter kardesini kiskanma diye bana cevap vermistir. bunu kıskanma olarak algılaması da haliyle beni daha cok sinir ediyor. sonucta ben yaptigi yanlistan soz ediyorum bunu bana yapmasini istemiyorum yanlis gordugum biseyi bana uygulamasida benim o yanlisi kabullenmem olur sonucta. ama anlatamiyorum. ailenin ilk cocuguyum. ve ailem biseyleri ilk benimle tatti. karne heyecani lise kazanmam ilk attigim adimlar bile buna dahil. ve bu durum aslinda guzel gibi gorunse de hic degil. cunku oyle bir durum oluyor ki eger ben zayif getirirsem benden sonra doğan da zayif getirebilir ve bana kizilir ama ona asla kizilmaz. bu durumda resmen kobay oluyorsunuz. eger siz kotu bisey yaparsaniz basarisiz olursaniz pesinizden gelene size kizildigi kadar kizilmaz hos karsilanir cunku daha onceden tatmislardir bu duyguyu ilk verilen tepki gibi olmaz hic bisey. o kadar yaraliyim ki bu konuda. universite tercihlerimi babam yapti. istemedigim bir bolume babam yonlendirdi. ama suan kardesim icin bu yapilmiyor birakin onu aman cocugun keyfi kacmasin diye agizlarindan bir laf bile cikmiyor. ve inanin bu durum o kadar sinir bozucu ki. deliriyosunuz. ilk cocuksunuz diye bu kadar seyin size yuklenmesi cok agir. benim tercih zamaninda babamla kavgalarimiz aglamalarim okumuyorum diye bagirislarim hepsi dun gibi. ve her seferinde babana cevap verme o soylenir sonra sakinlesir diye susturulmam. ki asla susan biri olmadim olmak da istemem. ama bazen o kadar yoruluyosunuz ki kabullenmek zorunda kaliyorsunuz bir yerde. ve kabullendim sonuc olarak burdayim. butlere kaliyorum bu sorun oluyor ama eminim kardesim kaldiginda bu asla sorun olmayacak cunku "ablan kaldi oglum demek ki zormus universite hayati" denecek hatta ustune teselli bile edilecek. ben napicam bana kizdiklariyla bana bagirdiklariyla aglamalarimla yapilan haksizlikla susup kalicam. ve her seferinde bana yapilan haksizliktan soz ettigimde kardesini kiskanma diyip susturulucam. sonra psikiyatriye gidicem. babami anlaticam annemi anlaticam ve doktor da donup bana boyle kabullenmen gerekiyor bazi dediklerini duymamaya calis diyecek. duymamak elde mi? degil. zoruma gidiyor. duymamaya calisiyorum susmaya calisiyorum iyi hos bu sefer de agliyorum. sonra da niye agliyosun diye cevap bekliyor karsimdaki. sustukca da sen niye bana cevap vermiyorsun oluyor cevap veriyosun sus oluyor. delirdim sanirim gercekten delirdim. hakkimi savunmaya calismaktan ama bir gram ilerleyememekten kimsenin bana hak vermeyisinden yoruldum. gizli gizli antidepresan kullanmaktan yoruldum. babam bunu duydugunda emin ol yine suclu ben olurum bana niye soylenmiyor olur bir kavga da oyle kopar. ustune aşk hayatimda berbat. o kadar ihtiyacim var ki suan ona. ben senin ailenim senin yanindayim demesine o kadar ihtiyacim var ki. bugun bagirdim cagirdim ve annemin donup bana tepkisi "allah o cocugun yuzunu guldurmesin o yuzden bu haldesin" oldu ve sirf ona bu lafi etti diye oturdum agladim hakliydi yoruldum ve patladim onun da etkisi vardi uzerimde. ihtiyacim var cok hemde. iyi olmaya gulmeye dertlesmeye ihtiyacim var. tek basima kaldiramiyorum artik.

Yorumlar

entersizklavye
canım ya kıyamam resmen kendi hayatım geçti gözümün önünden ama benimkiler sonradan değerimi bildiler tabi ders çalışırdım atıyorum 5 yerine 4 alırsam eve gitmek istemezdim kavga çıkardı demek ki iyi çalışmamışsın bilmem ne hep elleri üzerimde oldu ders konusunda falan hep iyi almam gerekiyor yoksa kötü çocuğum sanki şuan o tam puanlarım hiç bi işime yaramıyo boşuna piano okulunu bitirdim kendi okulumla beraber 7senemi verdim ama boş orda da hep notlarım 100 ama nolsun sanki ben bunu zaten almalıymışım gibi ) erkek kardeşime de benim gözümde farklı davranılıyor diye hep sinir oluyordum ama 4yaş var aramızda tabi o iyi günleri kardeşim ortaokula başlarken başladı notları hep kötü örnek ben verildim bak ablan hiç böyle deildi hiç yormadı bizi bilmem neler neler neler şuan onun azıcık okumalarına ders çalışmalarına bile razılar ama bi ben olamayacak her konuda derslerimle beraber o lanet olası piano okulu boş yere zamanım gitti gece 2-3e kadar ders çalışma bilmem ne hayatım zehir oldu millet uyurdu ben çalışırdım şimdi ben zaten bütüm falan kaldığında sinirleniyorum o da hocaların saçmalıkları yüzünden ama ailem bi şey demiyor niye çünkü kardeşim artık deli etmekte zirveyi bulmuş neyse biraz benzedi hikayemiz ama sizinkiler çok katı inşallah gözlerinde evlat farkı yaratmazlar çok günah bi şey bu öyle olduğunda insan kendini evlatlıkmış gibi hissediyor :(