küçükken aynanın karşısına gecer oyle kendimi seyrederdim. oyle dalar giderdim de. sonra birden aklima kotu seyler getirmeye baslardim ya annem ölürse ya babam ölürse ya ben ölürsem gibi ve surekli aglardim. aglarken kendimi seyrederdim. ve dusunuyorum da ben bunu her aynanin karsisina gectigimde yapar hale gelmisim. ve oyle bir hal almış kı ben aynaya uzun uzun bakıyorsam bilin ki bir sıkıntım kafami kurcalayan bisey vardir. aglamak icin herkes yatagina kosarken ben odamda aynamin karsisina oturur aglardim ve inanin bu hala boyle. çöküşümü izliyorum sonra ne kadar cirkinim aglarken diyorum sonra da salak miyim niye uzuluyorum buna diyorum gozyaslarimi silip kalkiyorum. ve belki deli dersiniz ama ben kendimle surekli konusuyorum icimden falan da degil bu bildiginiz konusuyorum sonra kendim cevap veriyorum suan kendimi analiz ediyorum ve gercekten iyi olmadigim kanısına vardim. sanırım kucuklukten gelen bir yalnizligim var ve dost olarak aynalari tercih etmisim cok acımasız...

aynaya bakarken bedenini, ağlarken de ruhunu görürsün. hayatta istediğin kişi ya da yaşam karşına çıkmadığından sende haykırışını kendine yapıyorsun. bundan dolayı sana deli diyemem elbette. su hayatta insanın kendisinden daha değerli ne var ki ? kendine değer ver kendini sev ! başkalarının sevmediği kadar...

71 yorum daha var, göster