ya o kadar vazgecmisim ki herseyden hayallerim bile gunden gune azaliyor. bitmishaziran abartma alcaktan uç artik falan diyorum kendime. mesela oyle bir ruh haline girmisim ki. yesillik bir alanda normal duz bir beyaz elbiseyle evlenmek istiyorum. hatta boyle gozden uzak bir yerlerde evlenip sessiz sakin bir sekilde dunya evine girmek istiyorum. hayallerimin bile bir hevesi kalmadi yani o kadar vahim durum. icimdeki yasama sevincini öldürdüler... insanin icinde gelecege dair bir hevesinin olmamasi cok acı ya. hayal kurmanin da bir tadı yok cunku inancı yok ki insanın. hatta günden güne hayallerimden hep biseyler elemeye basladim. bu da fazla, bu da gerceklesmez, gec gec bunu da gec diye diye hic birseyin heyecani kalmadi icimde. hale bakar mısınız? sonra da yaşamaktan zevk alın derler dalga gecer gibi. herseyi gectim hayallerinize dokunan onlari yıkıp gecen inancinizi körelten birini sevmeyin. hayattan almamiz gereken tek ders bu sanirim.