bir gün omüdeyken kampüste bir çocuk gördüm. çocuk perperişan dünya başına yıkılmış gibi üzgün. yanına gittim: “niye böyle üzgünsün çocuk?” dedim. baktı… “dayı..” dedi “okulumuzu kapattılar…” teselli edeyim dedim. “çocuk” dedim “burda herkes ya tıp okuyodur ya sıralama kasmıştır zaten” kaldırdı kafasını bana baktı… “mesele o değil mesele okulsuz kalmak değil dayı” dedi. mesele neymiş biliyor musun? mesele en mutlu olduğun o gün, en güzel hayaller kurduğun o gün okulsuz kalmakmış mesele… neymiş mesele?.. mesele omülü olmak değil; mesele dost bildiğin, en güvendiğin yök’ün eliyle okulsuz kalmakmış mesele...İşte böyle dedi o çocuk bana.şimdi anladın mı kimmiş o kampüsteki çocuk kardeş..

kaderimiz neden avucumuza saklıdır bilir misin yeğen, gerektiğinde saklayabilelim diye. neden bilirmisin? çünkü güç, gizden gelir.. asıl kaderini kimse bilmeyecek...kimse... bana dövmemin anlamını sormuştun. söyleyeyim. ,kimsin sen ! şüphesiz sen sen değilsin...

1 yorum daha var, göster