İçim öyle buruk ki şu aralar, hani çok istediğiniz tatile gidecekken bi aksilik çıkar da gidemezsiniz, çocukluğunuzdan beri fanı olduğunuz grubun konserine biletler tükenmiştir de siz alamamışsınızdır, ilk buluşmaya gideceğiniz gün en sevdiğiniz gömleğinizin kirlide olduğunu fark edersiniz ya, öyle işte. acı çekmiyorum lakin yediğim yemek tuzsuz gibi, son tramvayı kaçırmışım gibi, hiç sevmediğim çocuk masanın ucundaymış gibi yaşıyorum birkaç gündür. geçecek biliyorum. kimseye kızgın ya da kırgın da değilim aslına bakarsanız. sadece bir süre sonra bileğimdeki bilekliğin çokta birşey ifade etmeyecek olmasından korkuyorum. nasıl anlatsam, o çok sevdiğiniz tatlıyı yersiniz biter ama damağınızdaki tadının kalmasını istersiniz ya, buna benziyor işte. ha birde sırf sizi düşünen insanlar üzülmesin diye umarsız rolü kesmek zorunda kalmak var.galiba insanı bipolar kişilik bozukluğuna iten durumlardan biri bu. çok sevdiğim bir şiirin sonunda şair der ki; " ve sen ölsen bile bir gün, namın yürüsün". işte namım yürüsün diye içimi dökecek yerler arıyorum bende.. bu siteyi de bunun için seviyorum aslında. içimdeki duyguları tam olarak ifade edebildiğim tek yer galiba burası. ne diyeyim, eyvallah, iyiki varsın omudedikodu..