jaddar
kendimi bildim bileli şairlere hep bir hayranlık duydum. necip'e, nazım'a, turgut'a, edip'e, cahit'e, cemal'e... farklı ulaşılmaz bir konum olarak gördüm. çünkü olağanüstü bir şey insanın kendini bir nesneyle, olayla yahut hayali bir karakterle özdeşleştirip anlatabilmesi. o bağlılık duygusu objesiyle, içindeki ummanları döküşü bir kağıda... dahası tarihleşip, kökleşip hiç görmediği bir kuşağı etkilemesi, hiç bilmediği aşklara dil olabilmesi, bilmediği yüreklerde dokunabilmesi müthiş... şair demişken, necip'in kaldırımlar şiirinden yüreğime dokunan mısralarla bitireyim yazımı:
"İçimde damla damla bir korku birikiyor;
sanıyorum, her sokak başını kesmiş devler...
üstüme camlarını, hep simsiyah, dikiyor;
gözüne mil çekilmiş bir âmâ gibi evler. "

Yorumlar

mahserinucuncutatlisi
attila'yı unutmuşsun ama :)