bazen büyük adımlar atmaya korkarız. vazgeçmekten korkarız. kafanız karışır doğruyu yanlıştan ayırt edemezsiniz. durum açığa kavuşsun biraz daha diye beklersiniz ama kendinize sıkıntı vermekten ve işleri daha da sarpa sardırmaktan başka bir şey yapmazsınız. bazen kurtuluşunuz vazgeçmekte. eskiden oynak bir şarkıda hemen ben de hareketlenir oynamaya ve şarkı söylemeye başlardım. şarkı söylemeye bayılırdım. arkadaş ortamında neşeli hep gülen deli dolu biri vardır. o benim işte. sonra yavaş yavaş sönmeye başladı deli dolu tarafım. bir şeyleri eksik hissetmeye başladım ama bir türlü tanımlayamadım ne olduğunu. bir senede bambaşka biri oldum çıktım. önce samsun bana yaramadı dedim. ondan çevre edinirsem düzelirim dedim. ama beni üzen kişileri hayatıma aldım. kültür farklılığı dedim o şekilde devam ettim. ama bu öyle bir şey de değil.insan olan bu şekilde davranmaz. birine yanlışlıkla kırılacaģı bir şeyi söylemiş isem içimde bunun çok büyük sıkıntısını yaşarım. ama bu çevremdekiler öyle değil onlar o şekilde alışmış ama ben bunlara gelebilecek biri değilim. laf sokarak ya da toplum içinde birini rencide ederek eğlenme gülme şeklini ben burada gördüm. ne benim yetişme tarzımda ne de geldiğim yerdeki insanlarda olan bir şey değil bu. kać senelik arkadaşlarım var biz bile bu kadar ağır şekilde yapmayız aramızda bunu. samimi isen olabilecek bir şey bu bana göre. bana yapıldığında değil sadece açıkçası artık öğrendiğim icin kimin nasıl bir karakteri olduğunu takmıyorum. ama başka birine yapıldıysa ve o kişi de ses çıkarmadıysa ama üzüldüyse mahçup olduysa çok sinirleniyorum. buna gerek yok. nasıl bir eğlenme şekliniz var anlamıyorum ya. defalarca söylediğim oldu hem şaka yoluyla hem ciddi yine de takmıyorlar o zaman ben de durmam. kalbime birini aldım bunun dışında. o da iyi hoştu başta ama sonradan tavırları değişti. tanımadığım çok farklı biri oldu. ben seni öyle srvmemiştim ama. artık öyle bir raddeye geldim ki çevremdeki herkes bana zıt insanlardan oluşunca ya bende bir problem var ya da bu şehir manyak dolu normal insan yok diyorum. tamam benim de eşek gitmez yollarım var ama bu kadar da değil ya. bazen herkes anormal bir sen normalsin zaten hı hı evet diyorum. kendimle bir çatışma haline soktu bu şehir beni. tüm bu çevremdeki insanlara rağmen şehir olarak gayet seviyorum burayı. en sonunda yine kumsalda oturup denizi izleyerek ve en sevdiğim şarkıları dinleyerek kendimi sakinleştiriyorum. biraz sitem ettim biraz güldüm biraz da sinirlendim bu yazıda. rahatladım mı? sanki biraz oldu. ben gidip kek yapayım daha iyi olurum. herkese benden limonlu kek sevmeyen sadece çay içer menüm bu kadar bugün :)

bugün bir başkasını küçük düşürüp eğlenen, yarın sana da yapar. uzaklaşman ya da mesafeni koruman senin açından iyi. tabi hayatına aldığın gibi kolayca resti de çekemiyorsun. birisinden hoşlanmazsın zıt gidersin, anlarım. fakat sevdiğin insanları ya da konuştuğun kişileri, rencide etme çabaları gerçekten gereksiz. arkadaşların dinlemiyorlarsa seni, tavrını biraz daha belli et. baktın olmuyor uzaklaş, illaki senin gibi düşünen insanlarla tanışacaksındır

öyle yapıyorum zaten @yabadabadu valla gına geldi gelmişler kaç yaşına bu saatten sonra ben mi deglğiştireceğim bu durumu onlar için.ben de olmam gerektiği şekilde davranıyorum artık.vardır mutlaka canım koskaca samsun ümitliyim ben :)

doğru, düşünmeleri lazım. başlarına gelince akıllanırlar ancak. uğraşmak zaman kaybın olur zaten. umarım, hayırlısı :)