hayat bazilarina gülmüyor cidden. bugün bi arkadasimla oturup konuştuk da. babasi olacak pislik bi şekilde bahane bulup onu dövdü. liseden aldilar. kendi çabalarıyla bitirdi liseyi. üniversiteyi kazandı göndermediler. her neyse bi annesi yanindaydi iste sonunda boşanmaya karar verdiler evi terk ettiler başka bi ev tuttular zorluklarla ikisi de calisarak. sonra annesi gitti yine adamla baristi. sonra adam bunu umursamayinca tekrar ayrildilar. bu ayrilmada bosanmislardi. sonra tekrar baristilar. aslında adam kadini umursamiyor belli. kadin da bu halin suçlusu arkadasimmis gibi davraniyor artik. yaninda olan bi annesi vardi onun da desteği gitmiş hissediyor. o kadar mutsuzdu ki ama o kadar da hayat dolu ( ve sevdiği adamin onu birakip gitmesi ve başka biriyle ilişkisi olması kismini atladim ) o kadar üzüldüm ki ona. çok zayiflamis. o anlatirken ben agladim. dostlari olarak elimizden geldiği kadar yaninda olmaya calisiyoruz. ama ne bileyim işte aklim sürekli onda.

halimize ne kadar şükretsek az böyle yazıları görünce annemi babamı saçma sapan sebeplerden dolayı üzdüğüm için kendimden utanıyorum. ne insanlar var