gerçekten çok sevmiştim onu. farklı üniversitelerde olsak da güzeldi herşey. mesafelere rağmen yollara rağmen sevmiştik birbirmizi. burs yatar yatmaz bilet alır tüm paramı onunla harcar gelirdim. hasta olur 528 km yol gider iyileşince geri gelirdim. ona karşı beslediğim duygular o kadar derindi ki yolda yürürken bile birisiyle göz göze gelmiyim diye yere bakar yürürdüm hep. bizim hikayemiz de de güzel şeyler olmuştu mesela seneye aynı şehirde olacaktık. yazın ara vermek istedi. kabul etmek zorunda kaldım bende çünkü bir sürü olay üst üste gelmişti nefes alması gerektiğine inanmıştım. değişen bişey yoktu hergün konuşuyorduk. her geçen gün daha da yaklaşıyorduk. hep aynı şehirde olmayı düşledik ve olacaktı 1 haftacık kalmıştı. bişey oldu ufacık bşley ve beni engelledi. ondan sonra o 1 hafta da birisiyle konuşmaya başlamış ve sevgili olmuşlar. ben ise bu arada ona sürekli ona bişeyler alıyor ve plan kuruyorum. nese sonunda okullar açılıyor mesaj atıyorum. bana verdiği cevap sevgilim var. benim için geldiği bir şehirde şuan başkasının ellerini tutarak geziyo. şuan hayatımın bilmiyorum evresindeyim. ne yapmam gerektiğini bilmiyorum. biraz yoruldum sanki. olmamasında da bir hayır vardır diye diye çürüdüm gitti artık burada. her seferinde kendimi bu noktada bulmaktan çok sıkıldım...

sanki kolun kanadın kırılmış gibi hissedersin ama sonra aradan zaman geçtikçe kalbin kabuk bağlar, nefret de duymazsın, hissizleşirsin.. hayatında o mükemmel dediğin aşk ve insanın da aslında çatlaklardan oluştuğunun farkına varırsın, yeniyi keşfedersin hissedersin, senin için aslında değerli olanları anlarsın, bir zaman sonra pişman olursun geçirdiğin zamana ama sonra karşına yeni fırsatlar çıktıkça anlarsın sadece yaşadığın kalp kırıklığı da meğer kaderin sana yeni fırsatlar için açtığı bir yolmuş...

2 yorum daha var, göster