anonim
ben karakutu. dağın başında çamur içinde bi tesisteyim iyi maasim şirket arabam beni seven iscilerim var . okulun 3. senesi galiba kutuphaneye inmek durumunda kalmıştim bilgisayardan çıktı mı alacaktim ne işte sebebini tam hatırlamıyorum. orda çekik gözlü tıp öğrencisi bi abla vardı . arkasındaki ekranda "neşet ertas öldü" diye bi haber okudum . hafiften başlayıp iyice ağırlaşan bi ağırlık oturdu içime mühendisliğe çıkana kadar gözlerim dolmuştu . fen edebiyatın yanındaki basket sahasinda bi etkinlik vardı acmislar oynuyorlar horonlar felan haberi yok tabi kimsenin gidip konuştum dedim neşet ertas vefat etmiş rica etsem bi tutkusunu calsak etkinlik sonunda yanımızda yok dediler telefonumda var dedim o muhtesem puruzsuz sesiyle neredesin sen dedi bende utanmadim cimlere oturup ağladım . sabah erken uyanıp kasedini takar dinlerdim . nur içinde yat garip nesetim .

Yorumlar