o kadar uzun zamandır tek başıma mücadele ediyorum ki hayatla ; sanki birine güvenmek sadece zaman kaybıymış gibi geliyor. dost dediğim kimseyi bulamıyorum. arkadaş dediğim insanlara kendimi anlatamıyorum. sürekli kendime yeni bir duvar ekliyor gibiyim. birilerine olduğum kişiyi anlatmamak için umursamaz biri gibi davranıyorum. biri beni köşeye sıkıştırdığında da hiç beklenmedik kötücül şeylerin aklımdan geçtiği hissine kapılmasını sağlayıp sanki doğal halim buymuş gibi rahat ve kendimden emin şekilde "aslında ben bişey hissetmiyorum, galiba biraz duygusuzum" cümlesinin arkasına saklanıyorum. cool olmaya çalıştığımı düşünüp nefret edenler, tehlikeli olduğumu düşünüp samimi olmayanlar ve içimde ki iyiliği ortaya çıkarabileceğini sanan insanlar arasında kalıyorum. hee bide tabi ' bu zaten umursamaz bu adamla takılınır' kafasında olanlar var. resmen etrafımda insan varken yalnız kalıyorum (herkes ve herşey gibi). yetmiyor yanlış kişi oluyorum. kafam yine çok karışık, ve zaman geçmiyor.

duvarlarını yıksana ya da birer birer tüm engellerden kurtul. kendini yabancılaştırma. kendinden uzaklaşma. İnsanlar giderse gitsin. arkadaşların ne düşünürse düşün sen kendin ol. kafanın karışıklığı da geçecek. yalnız da kalmayacaksın.