anonim
oysaki ayrılalı 2 ay olmuştu, okul başlaynca son kez gitmiştim konuşmaya yanına. gözleri gözlerime değince erir buzlar diye hayaller kurmuştum bir nebze de olsa o 2 ay içinde. tüm cesaretimi toplayıp, en sevdiği çikolatasndan alıp çıkmıştım karşısına. ama sonra.. bi insan bu kadar değişebilir miydi? gözlerime bakamayan insan, tüm kasvetiyle ve soğukluğuyla gözlerime bakıp da canımı acıtabilir miydi? kaç yıl birlikte olduğum kişi bana 2 dk sını zor ayırmıştı ama dediklerimi anlatmaya çalıştıklarımı 1 dk bile dinlemedi. sureti karşımdaydı ama dediklerimin hepsine ee başka bisey yoksa rahatsız etme git artik diyodu hali ve dili. şunu anladım ki sevmeyeceksin kimseyi hiçbirşeyi, " en sevgili"den başka. seni en sevgiliye götürecek kişiyi seveceksin yalnız. birlikte ona yürüyeceğin kişiyi, içinde allah korkusu olan kişileri seveceksin. yoksa bu akılsızlıkla mı diyelim saflıkla mı diyelim bizlere daha çok çektirirler. bu da biz gibilere bir ömür yeter.

Yorumlar