şimdi gene kendi karanlığıma çekiliyorum. şarkı açıyorum , hüzünleniyorum , bi hayli üzgünüm. kırgınım hatta , parça parçayım.
yalanlarla dolu bir hayatın sadece virgülüyüm. noktası bile değilim , bitmiyor çünkü hiç bir acı. geçmesini istediğimiz , bitmesini istediğimiz hiç bir bok bitmiyor , geçmiyor.
yaralıyor ,
derinleşiyor , iltihap kapıyor.
kanıyor , duruyor .
ağrıyor ve sızlıyor.
geçmiş bize hükmediyor. çünkü bu kodumun geçmişi geçmiyor. onunla yaşıyoruz , o bizim bir parçamız. ona göre hareket ediyor , ona göre yaşıyoruz. herkes yaşattığını yaşar , derler ya . yalan o , inanmayın . kim ne yaşatırsa bi o kadar da gülüyor , neşeleniyor. İnsanlığın asıl sorunu da bu zaten . acı çekiyor iseniz , biri gelip acınızı ikiye katlar. siz de başkasının yarasına tuz basarsanız. o başkası , başkasına , başkasına ve başkasına. devir daim ile mutsuzum. onun veya bunun suçu değil bu , insanlığın bir suçu . İnsanlığımızın bir suçu. her halükarda , yaratılış biçimiyle dahi suçluyuz kısaca. yasak olan her şeyi yaparız , ki bu yüzden en güzel şeyler yasaklanır. yasak meyveler , yasak olan yasaklar , yasak yalanlar ve yasak acılar.
her neyse ,
bir hayli hüzünlüyüm bu akşam , bi hayli üzgün. sigara yakıyorum.
geçmiyor.
çay?

kahve balkon ve sigara üçlesiyle bir kağıt bir de kalem her seye deva ha bir de ulrta depresyon istiyorsan yorganın içine gömülüp müzeyyen senar dinle mis :) şaka şaka boşver böyle sembolist şeyleri, tecrübeyle sabit güzel düşününce her sey daha kolay oluyor :) denemesi bedava ;)

4 yorum daha var, göster