biri vardı onunlayken zamanın nasıl geçtiğini unuttuğum yanında huzurlu olduğum gözlerine her baktığımda içindeki çocuğu gördüğüm biri vardı benimle huzurlu olduğunu söyleyen benimleyken mutlu olduğunu tüm dertlerini unuttuğunu söyleyen biri vardı ve gözlerinde sevgiyi gördüğüm biri ve ben onun gözlerinde nefreti öfkeyi gördüm benim yüzümden bu hale geldik benim yüzümden bu hale geldi derken bende ona aynı nefretle aynı öfkeyle baktığımı anladım..sonra o biri öyle bi gitti ki içimden söküp attım onu sandım bitti sandım ama yanıldım çünkü gittiğim her yerde attığım her adımda gezdiğim her sokakta anımız var onlar nasıl gidicek nasıl geçicek? neden avaz avaz bağırmak isterken avaz avaz susmak zorundayım asıl suçlu kim o mu ben mi? nasıl geçicek bu acı bu öfke bu sevgi?öfkenin sebebi de sevgi mi bendeki evet sevgi peki ondaki ne bilmiyorum artık tek bildiğim her şeye rağmen herkese rağmen özlediğim..

içimde ki herşeyi dökmüşsün. geçmiyor bu özlem, nereye baksam o geliyor aklıma. biri yerini alacak diye çok korkup herkesten uzak duruyorum. ve bir ümit bekliyorum belki oda hala beni seviyordur diye...

4 yorum daha var, göster