bizim acımıza ve sizin acılarınıza dönüp şöyle bir bakın isterim. şehit kardeşi olarak onurla, gururla ve sabırla anlatayım. abim.. şehit pöh İ.k... uludağ üniversitesinde tarih bölümünü okudu, bölümünü dereceyle bitirdi. ama ne yazıkki atanamadı. polis olacam ben dedi ve oldu her gariban gibi.. ekmeğinin peşindeydi.. 24'ünde evlendi. bir oğlu oldu.. doğu görevi bitmişti. 26sında da bir kızı oldu ki 10. gününde diyarbakır'a görevlendirildi. annem, babam, eşi ayaklarına kapandı gitme oğlum bizim paraya ihtiyacımız yok.. bak ikinci çocuğun oldu .. nolur gitme.. ama nafile.. o yine dik duruşu ile siz beni şerefsiz mi ilan edeceksiniz ben vatani görevimi bırakmam. önce vatan millet sonra ana ve yar.. diyerek gitti.. 31.03.2016 olay tarihi 17.45.. kızı daha 15 günlüktü, oğlu her gece babasının sesi ile uyurdu ki biz o gün ne ses aldık ne bir haber.. biz o gün abimi aradık aradık ulaşamadık.. biz o gün.. anlatamam.. yıkılsın o diyarbakır. lanet olası kahpelerin düzenlediği patlamadan dolayı o kara haberi bize de gönderdiler.. biz de gördük televizyonda abimin ve diğer 6 özel harekatçı yiğidimizin ismini.. yıkıldık.. yandık.. İçi kavrulur mu insanın? biz o gün kavrulduk.. ve dur durak bilmeyen bu terör belası ile yine şehitlerimiz var.. yaralılarımız var.. ateş düştüğü yeri yakar bu doğru. güç bela ayakta kalmaya çalışır aileler, emanetlerine sahip çıkabilmek için..
mutluluk gibi acılarda paylaşılmalı.. acımıza destek olun, ortak olun.. bizimle olun.. yılmaz bu millet, yıkılmaz bu ülke, dinmez bu ezan, İnmez bu bayrak.. ölmedikçe son kuzu.. demişti abim..
tekrar dert edindiğiniz şeylere dönün bakın.. okul mu? sevgili mi?..
hepsi sizin olsun.. kuzuların gittiği bir dünyada..