dünyada olup biten onca şeye rağmen hala canımı boş şeylere sıkıyorum. elimden gelmiyor başka türlüsü, düşünmeyi bırakamıyorum. başka biriyle görürsem nasıl ayakta kalırım ne yaparım bilmiyorum. sadece izliyorum uzaktan. kafasından ne geçtiğini bilmiyorum. kimsesi değiliz birbirimizin. düşünmeyi bırakmalıyım çünkü kafasından geçen de kalbinde taşıdığı da ben değilim. kabul etmeye çalışıyorum. olmamasının daha güzel olduğunu anlatıyorum kendime uzun uzun. sonra kendimi fotoğraflarına bakarken buluyorum. ben yokluğuna bile sadığım, siz nasıl birini kandırabiliyorsunuz? ben nasıl bu kayayı içimden kaldırıp atabilirim? sanki bir ömür eli kolu bağlı bekleyecekmişim gibi, sanki hep iyi olması için uzaktan dua edecekmişim gibi. böylesi daha güzeldir belki diyorum, belki de hiç olmaması gerekiyordur. yani ben de herkes gibi düştüm bir kuyuya ışık arıyorum,ışık yok hiç yok...

yanliz değilsiniz ayni duygular içindeyim