bazen kendimi bu doneme ait hissetmiyorum. sanki bir kac cag once yasasam daha mutlu olurmusum gibi geliyor. soyle bi bakiyorum etrafima, kendime, insanlara.. sevginin, askin ,huzurun, mutlulugun hatta ofkenin insani insan yapan her duygunun kiymeti azalmis sanki. herseyimiz yuzeysellesmis. cogumuz aynanin karsinda saatlerini harcayip, kalbine ruhuna vicdanina donup bakmayan insanlar haline gelmisiz. ne kendimize ne karsimizdakine... eskiden yasanan hersey kiymetliymis. birini seviyorsan yillarca hasretlik ceker,bazen bir mektup verebilmek icin gunlerce yolunu gozlermissin. hayat sartlari zormus belki ama elde edilenler kiymetliymis. zengin fakir farketmez aldigi paltonun hakkini verir yillarca giyer eskitirmis. esyaya bile verilen deger farkliymis. insan esyada bile kendinden bir seyler anilar birakirmis. simdi hersey kullan at mantiginda. esyalar da insanlar da.. kullan - at. iliskiler menfaat uzerine kurulu.. gonul uzerine kurulu iliskiler cok az. insanlar yaptigi iyiligi bile kirk yerde duyuruyor. eskileri dusununce hayatlarimiz cizgi film duzeyinde kaliyor. hepimiz modern cagin simarik cocuklari olmusuz farkinda degiliz