bugün önümde arabanın biri kuryeye çarptı. allahtan bi şey olmadı. kurye canının acısını unutup "abi arabada bi şey var mı, sipariş yetiştiriyorum özür dilerim" dedi. sizin şu saçma sapan 30 dakika kuralınızın canı cehenneme.

bugüne kadar hep, attığım her adımda, yaptığım her şeyde, düşündüğüm her olayda önce yanımdakileri düşündüm. acaba ben böyle yaparsam karşımdakine ne olur. ona engel olurmuyum. beni yanlış anlar mı ? diye. kısacası kendimden çok karşımdaki insanlara değer verdim. hemde samimi olmadıklarını bile bile. benim en ufak hatamda sileceklerini bile bile.... sadece karşımdaki insanlardan verdiğim değerin yarısını istedim. bazende gösterdiğim fazla fazla değerleri gösteremediğim zaman beni suçladılar. hatalı ben oldum. o zaman kendimi savunmak istedim yine suçlu ben oldum. hatta konuşmadım bi süre bi çok insanla... konuşmadığım o insanlarla bi şekilde tekrar konuşmaya başladım ve aynı masada oturur olduk ve yine samimi değiller... bu yüzden kendime çok kızıyorum. neden bu insanlarla aynı masadasın diye... ama bu saatten sonra tekrar grup kurmak tekrar birilerini tanımak çok zor... ben de işime geldiğim gibi davramaya başladım. kısacası bende o insanlar gibi oldum. ve yine suçluyum...

4 yorum daha var, göster