bugünden sonra hayatta en nefret ettiğim şeyler listesine ısrar ve gereksiz merakı da ekliyorum. bir akrabamız beni ısrarla birisiyle tanıştırdı; neyse dedim kadını kırmayayım, belki methettiği gibidir, önyargılı davranmayayım, tanımaya çalışayım. daha iki gün olmuş; " ee aranız nasıl? oluru var mı?" bıdı bıdı bıdı... soru üstüne soru yağmuru.. yok, koca istiyom, gel beni al dedim oğlana, o da kollarını açtı. ya sabır, iki gün de ne olabilir? ne konuşabiliriz? hem sanane arkadaş, tamam aracı oldun ama bir geri çekil. ailem onunla yüz yüze bakıyor diye siyaseten laf verip, geçiştirdim ama içimdekileri söyleyemedim ya. oluru varsa da olmaz bundan sonra. bir şeyi ısrar ettikleri zaman yapacaksam da yapmam. tiksindim yeminle. yanlışı en başta kabul ederek yaptım.