şu hayattaki tek amacım alışmak galiba benim. sürekli bir şeylere alışmak zorunda bırakılıyorum. üstüme yapışmış sanki alışmaya çalışma durumu. önce insanların hayatımda olduğu yere bulundukları noktaya alışmaya çalışıyorum çünkü bu benim için çok zor oluyo duvarlarım var ve o duvarı kimse için indirmek işime gelmiyor. neyse indiriyoruz alıyorum içeri en güzel şekilde sığdırıyorum dünyama alışıyorum sonra ansızın gidiyolar birde olmadıkları yere alışmaya calısıyorum. her insandan sonra o duvarlar bir kat yükseliyor nefes alamıyorum. siz siz olun sevin ama alışmayın arkadaslar.

benim bi arkadaşım vardı.kardeş gibiydik.yediğimiz, içtiğimiz ayrı gitmezdi.biz birbirimize çok alışmıştık.sınıfta kaldı.o sınıfta kalınca ben kimseye alışamadım.o da kendi sınıfından kimseye..
ve okula ne zaman gitsem onun gibi biri arayıp da bulamadığım için kendimi çok yalnız hissediyorum.
senin anlatmak istediğinle pek bi alakası yok ama içimi dökeyim dedim.