anonim
ben sevmekten korkuyorum o ise kendini kendinden çok sevecek birini istiyor o böyle dediğinde evet o benim diyorum kesinlikle benim ben onu ondan çok severim değer veririm ama bir anda karşıma ilkim çıkıyor kalıyorum öyle sevmenin ne kadar acıttığını hatırlıyorum. vazgeçiyorum korkuyorum kendimi çekiyorum bu kez o adım atmaya başlıyor, sevmekten korkuyorum sevilmemekten korkuyorum acıyor içim. mutluyum dediğimde geliyor hayatımı yerle bir ediyor kalıyorum öyle yapayalnız ortada kimsesiz çaresiz korkak savunmasız. ilkim gelince ondan kaçar oluyorum ama bunu yapmamam lazım biliyorum. ona haksızlık bana haksızlık var işte ikimizde de var bir şeyler daha önce yaşadıklarım için onu yargılayamam o da bana yapmıştı diye ben ona yapamam o bunu haketmiyor. onunla olmaktan da korkuyorum biz en az 4 yıl yüz yüze bakacağız zaten az sınıfımız onu görmeme şansım yok onun bu güzel sohbetini arkadaşlığını kaybetmekte istemiyorum ama ne yapabilirim bilmiyorum ilkim çıkmasaydı karşıma o kadar emindim ki kendimden adımlarımı hesaplı mantıklı atıyordum kendi ayaklarımın üzerinde durabiliyordum o çıkınca karşıma dengem bozuluyor mantık devre dışı kalıyor hesaplar alt üst oluyor ne yapmalıyım ben..

Yorumlar

anonim
bu hatayı bende yaptım, allah affetsin, bir anlık heves mi desem ne desem oldu ama sonra çok pişman oldum. depresyona girdim, ilkim diyeceğim şahıs yanımda bile olmadı, sanki zafere ulaşmış gibi alakasını, ilgisini kesti.
yapacak birşey yoktu ayrıldım, uzun zaman ağladım ama sonra olanları değiştiremeyeceğimi anladım. sonradan biri çıktı karşıma, hiç hakketmeyeceğim kadar iyi diyebileceğim biri, ona gerçeği söyledim başta kızdı ama kabullendi beni bağrına bastı.
İlkim mi, emin ol umrumda değil artık, karşıma çıksa yapacağım tek şey sevdiğime dahada sıkı sarılmak olur.
mutluluk gidilen yolun üzerindedir sonunda değil, mutlu olmanın zamanı bugündür yarın değil.