yazarfencelebi
toplanın üniversitedeki en büyük vicdan yaptığım olayı itiraf edecem. daha birinci sinifim o zamanlar. tramvaya üniversitenin ordan binbir bir gurle bindim oturmaya yer buldum. bide meydana kadar gidicem, zaten yorgunum hiç yer veremem bugün dedim. neyse yanıma da o zamanlar çok güzel bir kız oturdu. (şimdi muhtemelen göreve başlamıştır) neyse. oh diyorum iyi, en azından yaşlı amcaların sohbetini çekmek zorunda kalmam. neyse daha birkaç durak olmadan tıklım tıklım oldu tramvay. birkaç tane teyze geldi önümde durdu, teyze dedigime bakmayın 40 yaşlarında en fazla. arkadaşlarından geliyorlarmis. bir sürü koltuk boşaldı oturdular ama hala yerlerinden kıpırdamadı teyzelerimiz. İnatla benden yer bekliyorlar. dayanamayıp seslerini yükseltip konuşmaya başladılar. bu zamanın gençleri çok terbiyesiz saygı nedir bilmiyorlar da şudur budur. bikac kişi bu laflarını duyunca yer vermeye kalktı yok inat ettiler. hala bana laf sokuyorlar alttan alttan. ya zaten o kadar yorgun olmasam yer veren biriyim. İlk defa vermeyeyim demiştim. sonra kafamı kaldrdm herkes bana sinirli sinirli bakıyor. dedim nerdeyse dayak yiyecem bu işten siyrilmam lazım. operanın oradayken. aklıma bir şey geldi. önümdeki direklere tutunarak ayağa kalktım. sonra biraz ilerleyip teyzenin kusura bakmayın size yer verilmedi, benim bacağım sakat olmaz ben bile yer verecektim size özür dilerim dedim. sonra kapıya kadar ayağımı sürüyerek geldim. tramvaydaki tüm bakışlar teyzelere döndü. herkes vicdansız gözüyle baktı. kapıdan inip yavaşça tramvayın uzaklaşmasını izledim :) buda böyle bir animdir.

Yorumlar