merhaba arkadaşlar , bu yazımı gördüğüm bir post üzerine yazmak istedim.İnsanlara güvenmemeyi üniversiteye gelmeden öğrendiğimi düşündüğüm için hiç kimseye güvenmiyorum(kendimce o kadar şeyler gördüm ki inanın ihaneti de akrabayı da dostu da ) tabi kimseye bunu söylemiyorum.okula gelip dersimi dinliyorum, az ve öz konuşup yoluma bakıyorum belki de bana ukala diyorlar egolu diyorlar ama desinler neden mi desinler onların bilmediği kadar kırılganız ve bu kırılganlık onların düşüncesiz tavırlarıyla bizi mahvedeceğini düşünmüyorlar.bu benim savunma mekanizmam kendimi koruyorum şimdi derseniz ki herkese mi böylesin değilim tabi ki herkese başka bir değer veriyorum ama kendimi de hep ihanete kazık yemeye.. hazır tutarım hani dostum dediğim kişiyi hayatımın merkezine koymam hep gidecekmiş gibi düşünürüm hep bir uzak tutarım şimdi derseniz bize ne bundan , içimden geldi yazmak istedim , ben bazen çok ters geliyorum insanlara hatta aileme onlardan da bunu bekliyorum belki de bilmiyorum üzülüyorum ama topluyorum da , gerçekten tüm duygularımı hisseden birilerine bazen o kadar ihtiyaç duyuyorum size anlatamam işte o an bu yalnızlık o zaman o kadar ağırlaştırıyor ki taşıyamıyor ama dağılmıyorum da... umut ediyorum ama o umutlarda bazen azalıyor...