garip bir duygu. yanında mutlu olduğun insanı hem çok görmek istiyorsun hem de nefret ediyorsun. bazen avcuma bir süre baktıktan sonra ellerini hissedebilecek miyim diye gözlerimi kapatıp odaklanmaya çalışıyorum. ama olmuyor. gözlerim doluyor sadece. bir zamanlar gözlerine bakıp huzur bulduğum insan yanımda değil. ayrılma vakti geldiğinde ya da kendimi kötü hissettiğimde sarıldığım insan yok. bilmiyorum ya gerçekten üzücü. kalp atışını dinlediğim zamanlardan sesini unuttuğum zamanlara geldim. yaşattığı kırgınlığı yaşasın da diyemiyorum başka biriyle mutlu olsun da diyemiyorum. sadece içime atıp duruyorum belli olmayan karmaşık hislerimi. belki de çoktan( ki bence öyle) başka birine sevgi dolu kelimeler söyleyip saçlarını seviyordur. İnşallah kalbim kırıklarını toplar da atlatırım böyle yaşanır mı yoksa?

ensesine burnumu dayayarak, kokusunu içime çeke çeke uyuduğum insan bir başkasını sevdi. 2 yıl oldu, geçmedi kalbimdeki acı. hâlâ rüyalarımda, hâlâ anılarımda yaşıyor ben her ne kadar unuttum nefret bile etmiyorum desem de. İki yıldır sesini duymadığım halde sesi hala kulaklarımda. lanetlenmiş gibiyim, bu saatten sonra ne onla ne de onsuz mutlu olabilirim. böyle yaşanır mı diyorsun ya böyle binlercesi "yarım" yaşıyor ama yaşıyor.

1 yorum daha var, göster