size hatırladıkça duygulandığım bir anımı anlatmak istiyorum dünya egelliler gününden bir gün sonraydı meydanda arkadaşlarla gezdikten sonra kampüse gitmek için tramvaya bindik karşımda 3 tane özel gereksinimli tekerlekli sandalye kullanan bireyler vardı.İnsanlar olara resmen 2 kişilk yer kaplıyor gözüyle bakıyorlardı ve inmek için önce onları sert bir şekilde uyararak indiren beyinleri engelli insanlar gördüm maalesef onlarla konuşmak istiyordum ama 2 si bana zaten uzaktı cesaretimi toplayıp bana yakın olan abinin yanına gittim ve engelliler gününüz kutlu olsun dedim tebessüm ederek o da bana gülümsedi biraz konuştuk beni kendine yakın hissetmiş olacakki telefonundan videolar gösterdi onun gibi özel gereksinimli bireylerin yaptığı etkinlikleri gösterdi sanki kendilerinin de bir şeyler yapabileceklerini katlamaya çalışır gibi bende çok güzel böyle aktif olmanız kendinizi toplumdan soyutlamaya çalışmamanız diyerek destek vermeye çalıştım inmesine yakın beni amisos 55 engelliler spor okuluna davet etti gidemedim ama inşallah en yakın zamanda gideceğim :) aslında benim söylemek istediğim onlar değil engelli olan biz oluşturuyoruz onlara en büyük engeli kabaca davranarak onların çoğu kendini bu yüzden soyutluyor toplumdan eve kapanıyorlar ama onlarda bir birey ve yapabilecekleri çok şey var onlara engel olmayalım

evet bencede.birde onların yapabildiği çoğu şeyi biz de yapamıyoruz.spor olsun, sanat olsun.bir kız kolları olmadığından burnuyla kitap yazmış - ki elleri tutan birçok insan kitap yazamıyor- yada ayağıyla resim yapan var.hem çoğu insanın o belli uzuvlarıyla yapmış olup diğer bir insanın farklı uzvuyla yapması engel sayılması da ilginç.sadece farkındalıkları var ve bence bizden daha iyiler.her şeyde olduğu gibi farklı insanlar dışlanıyor.(bazı gereksiz varlıklar tarafından)

1 yorum daha var, göster