anonim
haysiyetsiz bir insanım, aşık olduğum insanı kaybettikten sonra önüme gelenle takıldım, sevgili oldum. mesajlaşmalarımda hep onu hayal ettim, sevişmelerimde de keza. kaldıramayacağım bir aşkın altında ezildim. hep ayrılıklarım öfkeli oldu, çünkü hep ondan ayrılırmış gibi hissettim kendimi. emre aydın sanki bana yazmış şarkılarını. sen beni unutamazsın şarkısı ağlata ağlata yüzüme vurdu, şarkının 'unutamayan' kısmı bana hitap ediyor. sen beni ölsen unutamazsın diyor ya ona bile inanıyorum. çünkü hastalık olan ölüm değil, yaşam. her ruh ölünce özgür olur ve sonsuzluğuna kavuşur. ben onu o sonsuzlukta da severim, bedenimin çürümesi bir şeyi ifade etmez, çünkü ben onu tüm ruhumla sevdim. artık kaçış yok, iki yıl sonra anladım. acımı yaşadım, diyetimi ödedim sanıyordum. artık onla nasıl mutlu olduysam onsuz dipsiz bir mutsuzluğa gark oldum. kendimden nefret etmiyor da değilim. İçimdeki boşluk kara delik gibi, en ufak bir umut bile kaçamıyor. 11 gün önce 11.yıl dönünümüz olacaktı, 'unutabildin mi? ' diye soranlara 'kimi?' diye sorup felç ediyorum. İnanıyorlarsa bu da onların salaklığı olsun :) geçen sene o buraya yazmıştı, bu sene de ben yazıyorum.

Yorumlar

toretto
aşk konusunda ne kadar da dertlisin :( bir ara beni bul dinliyim seni şimdiden söyliyim akıl vermem yorum yapmam sadece dinlerim