bir umutsuzluk öyküsü anlatacağım size.bunlar kimin başına geldi tahminlerinizi alayım.evet evet cevabınız doğru,o kişi benim.peki o zaman anlatmaya başlıyorum. öykümüzün kahramanı bir öğretmen bey(kalbim hep bir öğretmenle beraber olmak istemekten yanaydı çünkü öğrencilerini seven benide çok çok sever diye düşünürdüm).her neyse sosyal medyadan birbirini ekleme,takip etme,fotoğrafları beğenme gibi klasik durumlar oldu.o gün geldi çattı,daha önce hiç yüzünü görmediğim o kahramanım sonunda karşıma çıktı,bunu kalbimin en derinine kadar hissettim.dedim ki işte bu! onu ilk kez görmüştüm ve son olsun istemiyordum. hareketleri, gülüşü, efendiliği, sakinliği ve bunun gibi birçok şeyi.. şimdi soranlarınız olcaktır. ben hemen cevaplayayım. meğer ortak bir arkadaşımız varmış ve o ortak arkadaşımız benim çok yakın bi dostum. ona hislerimi anlattım ve düşüncelerimde yanılmadığımı söyledi.her neyse ben cesaretimi toplayıp ona mesaj atmaya karar verdim. kesinlikle ilk mesajı erkek atar diyenlerden değilim.onu seviyordum, istiyordum ama bir türlü cesaret edemiyordum ve bu cesaretsizliğim yüzünden artık fakültemden dışarı çıkmama ve onu görmeme kararı aldım.aradan birkaç ay geçti ve o geçen zamanlarda onu hiç görmedim,belkide görmemek için çabaladım, unutmak istedim.hani çivi çıkar ama yeri kalır ya o durumdaydım ve kısa zaman önce onu tekrar gördüğümde gömülmüş hislerim tekrar canlandı. şimdi sonuca gelmek gerekirse sonucu bende bilmiyorum. bildiğim tek şey onu seviyor olmam. arkadaşlar biliyorum uzun uzun yazdım ama gerçekten ne yapacağımı bilmiyorum, sizden yardım istiyorum.akıl verin..🙏🏻

öncelikle şu algıyı yıkanlardan olmak için sen mesajını at.bu işin erkeği kadını yok.seviyorsan atacaksın.İlerde keşke dememek için.

2 yorum daha var, göster