Omü Dedikodu
uzun bir aradan sonra tekrar kill bill filmlerini izleyeyim dedim, ne iyi ettim. quentin tarantino gerçekten muhteşem bir yönetmen, filmlerini muhteşem yapan bir özelliği de müzik seçimi. özellikle o-ren ishii'ye meydan okurken ve finalde bill ile olan sahnede çalan müzikler insanı öyle bir havaya sokuyor ki. İkisi de ennio morricone'den, from man to man ve demise of barbara and the return of joe. ennio morricone büyük adam, geçen de İyi, kötü ve çirkin'i izlemiştim. oradaki müziklerini bokunu çıkarana kadar dinledim tekrar tekrar, şimdi sıra bunlarda. kendime engel olamıyorum bu konuda, müzik sardıysa 50 kere dinlemem lazım. adam yapmış usta, bize dinlemek düşer. şu an demise of barbara'yı dinliyorum, değişik yaa, hisler kelimelere dökülemiyor tam. müzik sakin bir şekilde ilerliyor, kendini tekrar ede ede. sonra 2:55'te bitti derken doku bir anda değişiyor, aslında yeni başlıyor. o kalan 1 dk'da hani başınızdan aşağı kaynar sular dökülmesi var ya, onun iyi versiyonunu yaşıyorsunuz. başınızdan, vücudunuza, bacaklarınıza bir his dalgası yayılıyor. harmonik şekilde ilerleyip en son doruğa çıkmasıyla bir "şeye" benziyor. anlaşılmıştır ne demek istediğim. herkeste de aynı etkiyi bırakmayabilir her müzik. sonuç olarak, tat alacağınız kendi müziklerinizi bulmanız dileklerimle.
