artik anliyorum

bugun bir insan tanidim.donemin basinda zorunlu olan grup odevine soverken buraya gelmistim.ama simdi gruptaki o insan sayesinde bambaska bakis acisi edindim

hayat benim sinirladigim kadari degil
insanlar onyargilarim kadari degil

benim cahil comar dedigim cocuk benden bilgili benden ince ruhlu cikti cehaletim ve onyargim yuzunden icten ice utandim bana insan iliskileriyle ilgili cok sey ogretti.kimsenin dogustan disa donuk olmadigini bunun icin caba gerektigini ogrendim.her konuda insanlarla samimi olabilmek dahil hicbir basarili eylemin tesaduf olmadigini anladim.karakterden taviz vermemenin baskalari icin donmemenin onemini anladim.

onca ezilmeden dislanmadan yozlasmadan sapikliklardan sonra normal olabilir miyim?

hayatinda anladigim kadariyla sadece iyiyi goren o cocugun iyiligi benim gibi ezilmis dislanmis bir halde olmayipta secmesi onu gercekten iyi mi yapar?

giden duygularim hislerim vicdanim geri gelebilir mi?

bende asik olabilir miyim bazen hayalimde kurdugum o cocuksu sevgiyi bir insana verebilir miyim?

peki ya ben eglenebilir miyim tipki normal insanlar gibi dostlarimla mutlu olabilir miyim?

iste bunlar hala aklimda.zaman ogreticek artik sirri biliyorum

hayat yalnizca dusundugundur kafandakidir hayalindekidir

o çocuksu saf sevgiyi hissedemediğinde hayat seni büyütmüş oluyor denebilir her ne kadar katılmak istemesem de. yinede ben kimim sorusuna cevap verecek bilinçte olman gelecekte iç huzurunu yakalayabileceğine dair işarettir peşini bırakma
kim bilir belki bir gün hayallerini yaşarsın şimdi hayallerini yaşama ihtimalini düşünmek yerine onların tadını çıkarmaya bak

2 yorum daha var, göster