anonim
yazacaklarim uzun olabilir.ama ömrümün en güzel, en zor anlarini paylaşıyorum.olur ya belki biri halimden anlar, yaşadıklarımı yaşayan bulunur... lise 1 de sınıftan bir erkek arkadaşımı begeniyordum.oylesine basit bir begenme.sonrasinda çok yakın arkadaş olduk ve aynı bölümü seçtiğimiz için lise sona kadar hep aynı sınıfta, aynı sırada yan yana olduk.yıllar geçtikçe samimiyetimiz artıyordu.eğlenceli arkadaşlığımız, samimiyetimiz bende yavaş yavaş farklı hislere dönüşüyordu. anlamlandiramadigim, karmakarışık hislerdi..hayır canım, olamaz en yakın arkadaşım desem de aşık olmaya başlamıştım.her gün diz dize oturup göz göze bakıp da bu gerçeği söylememek doğru değildi.ygs'ye bir ay kalmışken ben bu düşüncelerle bogusuyordum. en sonunda bir gün okulda karşısına çıkıp hislerimi söyledim. şaşırdı, hiçbir şey söylemedi.günlerce aylarca konuşmadık.yüzüme bakmadı.korktugum basima gelmsti. dostumu kaybetmiştim.lise biterken bunları konuşup en son arkadaş kalma sözüyle ayrıldık liseden.bu çok yaralayıcı bir durumdu.üniversiteye farklı hayallerle geldim. lisede yaşadığım platonik bir aşktı ve bitti düşüncesine inandırmaya çalışsam da kendimi, unutamadım. beni seven birkaç kişiyle konuştum, yoluma bakmayı denedim ama herkeste onu aradığımı fark ettim. ve liseden sonra iki yil üzerine ilk defa buluştuğumuz o gün anladım ki, onu hala seviyorum. yine denedim şansımı, sürekli mesaj attım sürekli denedim konuşmaya çalıştım. bırakmadım, sevdamin pesimden koştum. eğer sabredersem dedim, mutlu olacağım. çünkü tam bana gore, kendi ruhumdan biriydi.o kadar güzel seviyordum ki, dualar ederek, yazilar yazarak...sayesinde edebi ruhumu fark ettim.bu kadar emindim duygularimdan.ama bir gun bu durumun beni cok yordugunu, psikolojimi etkiledigini fark ettigim an vazgecme karari aldim.bir ay olmustu.hiç beklemediğim bir gun geldi bana. bir şeylere baslayabilecegimizi söyledi. yavaş yavaş başladık. ama aylardır ne olduğu, ne olacağı hiç belli degil. hala ben bir şeyler için uğraşıyor çabalıyorum. ne zaman umudumu kaybetsem sabret, bekle, kavuşacaksın diyorum kendime.ben duygularımından bu kadar eminken o kendi hislerini hala bilmiyor, bekleyelim, zamanla diyor. gücüm tükeniyor son zamanlarda.birinden sevgi dilenecek, bir sözcüğüne hasret yaşayacak, beni umursamayislarina seyirci olacak ne yaptım diyorum kendime. aklımla kalbim arasında bir yerlerde savrulup gidiyorum.aklim seni böylesine üzen biriyle zaten olmaz bitir yoluna bak derken, kalbim bekle, sabret, sevdanın peşinden git, mutlu olacaksın diyor.ben yaklaşık dört yıldır bu sevdanın yollarında acılar içinde kıvranıyorum.bazen cesur bazen ürkek adımlarla bir yerlere doğru gidiyorum.dikenlere sırt çevirip çiçekli yollar umuduyla, yürüyorum. fakat, takatim kalmadı.

Yorumlar

Ejderya Terbiyecisi
aklını seç, kalbi kandırmak kolaydır
anonim
onu da denedim yapamadım. @degisikbiradam
Ejderya Terbiyecisi
bende yapamadım ama geçiyor merak etme uzaklaştır kendini. biz erkekler elde etmesi zor olan şeyleri severiz
anonim
haklısın sanırım hatam bu. ne zaman ihtiyacı olsa ulaşabileceği yere koydum kendimi @degisikbiradam
Ejderya Terbiyecisi
yeterince uzak bir yere koymazsan sen kaybedersin dostum bol şans genede
anonim
ne yazacağımı bilemedim kelin ilacı olsa önce kendi kafasına sürer derler ya. 😃 bende aklımla kalbim arasında dolanıp duruyorum. ama fark ettim ki daha çok kalbimi dinliyorum . senin yaşadığını bende yaşadım ve hala yaşıyorum. ama tek bir farkla. ben ona sevdiğimi söyleyemedim. şuan 22 yaşımdayım hiç sevgilim olmadı almadım kimseyi hayatıma. şuan onunla aynı üniversite de, aynı bölümde ve aynı sınıfta okuyorum. bölümümü seviyorum ama sırf onun için geldim bu okula. keşke azıcık cesaretim olsa da söyleyebilsem senin gibi. yine de her şeye rağmen onun yanında mutlu oluyorum 🙂