anonim
buraya aylar önce bir yazı yazmıştım.beni seven fakat şans vermeme rağmen benim bir türlü sevemediğim çocukla ilgili.çoğunuz onun duygularıyla oynama felan yazmıştınız.bazılarınız da o iş olmaz dediniz.ben yine de denedim.ona güzel gözlerle bakabilmeyi öğrendim ve evet sevebildim,onu çok sevdim hem de.çok güzel günlerim de oldu onunla beraber.10 aydır birlikteydik ve dün bitirdim istemeyerek.seviyordum ama böyle olması gerekiyordu işte.çünkü kendini tanıttığı gibi biri değilmiş gerçekten de bunu anladım geç olmadan.yalanlarını daha fazla görmezden gelemezdim, düzelmesini beklemeyin arkadaşlar olmuyor..yaptıklarının hiç birini ama hiç birini haketmemiştim, ben ona masum duygularımı teslim etmiştim,onu yıllar boyu süren yalnızlığından çekip çıkarmıştım, düşmüş özgüvenini ben yerine getirmiştim...o ise beni aldattı, bana yalanlar söyledi (yalanlarını, yaptığı aldatmaları yüzüme pişkin pişkin söyledi) en kötüsü de yalanlarını o kadar güzel kapattı ki ben kendimi suçlu görmeye başladım, " yook bee öyle değildir ben mi çok kuruntu yapıyorum,iftira mı atıyorum acaba" diye düşünceler sardı beynimi.peki madem hep ben kuruntu yapıyordum da neden allah sürekli karşıma yalanlarını bir bir çıkarıyordu?çünkü kuruntu,paranoyaklık veyaa başka bir şey değildi bu gerçeğin ta kendisiydi sevgi gözlerimi kör etmişti.şimdi ne halde miyim?ailevi sorunlarının,hayatımdaki sorunların üstüne bir de bu geldi ve çökmüş bir durumdayım psikolojik olarak.yarın ilaç tedavisine başlıyorum.etkisini 3 hafta sonra gösterecekmiş.umarım bu bitikliği üzerimden alır.ve son olarak arkadaşlar siz siz olun içinizdeki sesi görmezden gelmeyin hiç bir zaman o her zaman doğruyu söyler, bütün güzelliklerin sizi bulması dileğiyle...

Yorumlar