yazmıyorum, yazamıyorum veyahut yazasım yok. öyle işte iş, güç, proje git gel yapıyoruz ve şu sıralar işim gücüm proje olmuş hiçbir şeyi de gözüm görmüyor, saatlerce çalışmak istiyorum, başında bir dakika oturmak zor geliyor bazen, her yer de bir karamsarlık nasılda beni yansıtıyor. okulundan başka hayatın yok mu? diyeceksiniz.. artık yok be! olmasa da olur diyoruz bazı yaşantılara, yaşamasak da olur. neden mi, yaşamak için can attığım bir çok şeyin gerçekleşmeyeceğini yaşarken öğrenmek koyuyor be, insanlar yazıyorya heyecanlı heyecanlı: onu gördüm, onu sevdim, aşık oldum felan he işte o heyecanı kaybettim ben yok olmuyor artık, sanki bir daha hiç olmayacakmış gibi. öyle işte onun yanında gülünç şeyler de yaşıyorum mesela geçen gün dolmuş sandığım bir fabrika servisi durdu önümde, acelem var bakmadım bile bindim, bir öğrenci dedim, bir sessizlik orada bile bir garip baktı insanlar bana halbuki komik bir durumdu ama bakıyorum da sadece ben değil insanlarda yitirmiş yaşama sevincini, gülemedim ben de ondan sonra, çünkü o artık yok, hiç gelmeyen birini nasıl tarif edebiliriz, mesela bir babasın çocuğun olacak hem de ilk göz ağrın ama eşin düşük yapıyor ve kavuşamıyorsunya yavruna. ah yazmayacaktım bunları, iki saattir okuyorum öyle ama kırmak lazım bazı duvarları siz de hiç yazmıyorsunuz, sanki sizde mi kaybettiniz heyecanınızı son olarak bir şarkı bırakıp gidiyorum. zaten kırılmış bir erkeksin. seviyorum sizi dedikodu ailesi iyi ki varsınız, bu arada @admin etkinlik istiyoruz :)

aynı ben usta.. galiba mevsimler etkiliyor yazasım falan hiç yok.

yaz gitsin kardeş, için rahatlıyor bir nebze.

@alonecowboy