ucuncunesilsaglikci
yıllar önce, ilk ayrıldığımızda tüm yaz boyu her gece ağladım, her gece dua edip onu diledim. sonra tekrar konuşmaya başladık, tekrar konuşmayı bitirdim, sonra tekrar konuşmaya başladık. hep bırakıp giden ben olduğum halde geri dönen o oldu, ilk adımı hep o attı. ne ara sevmeyi bıraktı diye düşündüm, ne zaman? hep aynıydı çünkü. sevgiliyken, ayrılıp ardından barışıp 'beklicez' dediğimizde, öbür konuşmayı bıraktığım zamanlarda... hep aynıydı, hep aynıymış da. sevmeyi seven ama asla bir kadını tam manasıyla sevemeyecek biriymiş. sonrası ne mi? sonrası sırtımda ihanetinin bıçağı ve boğazımda 'muhatap olmaya değmez' diye sustuğum olanca öfkem, kinim ve de onlarca kelime. affedilmeyi hak etmese bile artık ben affedip huzura ermeyi hak etmiyor muyum?

Yorumlar

ucuncunesilsaglikci
affedip onunla ilgili her şeyi mazide bıraktığımda huzura ereceğimi düşünüyorum @alpheratz