merhaba. bugün masamda oturmus ders calisriken ( günlük rutinim) hayatimin aslinda istedigim gibi gitmedigini fark ettim. hep aklimda olan bi fikirdi bu. aldim elime cayimi gectim salona etrafi izliyorum. bir aglama hissi bastırdı. mutsuzluk yalnizlik ağır yukler... herkes ilerde ne kadar başarılı bi doktor olacagimi soyleyip duruyor. ama ben neden bu fakultede oldugumu bilmiyorum. insanlarin hayatini kurtarmayi seviyorum evet, ama yuklendigimiz bu yük o kadar ağır ki. simdi bazilariniz gelip diyecek siz ne kadar hava atmayi seviyorsunuz bos triplere girme felan. umrumda değilsiniz. bu okula baslarken icimde o kadar büyük umutlar vardi ki, ama şimdi... kendimi gidip balkonumun camindan boşluğa birakasim var. hayir kacmiyorum, artik savasak gucum kalmadi sadece. yoruldum, iliklerime kadar yorgun ve tükenmiş bi haldeyim. bu bi intihar mektubu değil, intihar etmek istemiyorum. yaşamak istiyorum ama daha farkli bi şekilde. eger herseye sıfırdan baslama imkanim olsaydi, ah keske. kafanizi sisirdim. dinlediginiz icin tesekkur ederim. dr.white

çare everilmek

eger gercekten boyle hissediyosan iyice dusun derim zararin neresinden donersen kardir.hayatin boyunca yapacagin bir meslekten bahsediyoruz dedim ya iyice dusun