biraz yoruldum sanki hep başkalarını üzmemeye,kırmamaya,incitmemeye çalışmaktan.evet yoruldum hemde o kadar çok yoruldum ki nefes alamıcak kadar kalbim sanki dayanmicak gibi oluyor bazen.değer verdiğim sevdiğim kim varsa herkes ama noksansız herkes beni kırabiliyor ama ben yapamıyorum.sonra gelip bişi olmamış gibi devam ediyoruz bazen belli etmiyorum ama bende artık sıkılmaya başlıyorum.bende herkes gibi olmak istiyorum bazen ama olamıyorum.nedendir bilinmez çok denedim ama olmadı hep vizdan azabı duydum.bu böyle gelmiş böylede gider sanırım ama demem o ki benim gibi olanlar için hayat gerçekten bazen çok dayanılmaz bi hale geliyor.ama sessizliğimi bozmamaya içime dökmeye kuytu köşede ağlamaya devam edicem.erkek gibi ağlicam hemde sesimi içime gömerek hıçkıra hıçkıra...

bir şeyler yazmak için girmiştim ama bunu görünce vazgeçtim hemen hemen içimi dökmüşsün. aslında ben bayadır bu duygudan uzaktım kimsenin üzmesine izin vermiyordum, kendimi önemsemeye başlamıştım. çünkü benim sevdiğim insanlar beni sevselerdi bu şekilde şeyler olmazdı. o yüzden iyiydim işte ama en yakınım dediğinde kırınca bi tuhaf oluyor insan gene kuytu köşesine dönüp ağlamasına devam ediyor. gözlerimden yaş gelse de güçlü duracağım kendimi üzmek istemiyorum artık ben. ama ağlamaktan da vazgeçmeyeceğim.

5 yorum daha var, göster