her saniye yalnızlığımın kabrine toprak attıran bu sensiz şehri, akşamın matem rengine dönüştüğü vakitte, bardaktan boşanırcasına yağan yağmur eşliğinde bir kez daha tavaf ediyorum. göremesem de sana ithafen içime çektiğim toprak kokusu bir nebze de olsa yaşadağımı hatırlatıyor bana, hiç yürümediğin bu yollarda süzülerek giden her toz tanesine senden bir parçaymış gibi göz koyuyorum, yetmiyormuş gibi yürekten birkaç damla da ben armağan ediyorum yeryüzüne, baharın geldiğini müjdeleyen bir cemre edasıyla karışıyor kalabalığın arasına, bir ümit uyandırıp, umutlandırdığım gözbebeklerim çektiği işkenceye isyan edercesine titreyetek bakıyor uçsuz bucaksız boşluğa, bir tarafta yeniden doğmaya hazırlanan deniz, gücüne güç katıyormuşcasına üzerime geliyor, diğer tarafta sanki herkes beni izliyormuş hissi veren sessiz şehir.. kendimi tanıyamadığım şu gün de bildiğim yolda ilerliyorum, ne deniz kadar hırçın ne de şehir kadar yorgunum, kaçıncı bilinmemezlik içinde kaybettim hayallerimi bilmiyorum ama yardım edin, bulamıyorum.

kaybedilen hayaller... bulunmazın en karanlık evresinde içine içine çekilen tüm sözcükleri sal ortaya. yoksa acıyacak canın bilesin . suskunluk kar kalmayacak yanına ve cemreler ısıtamayacak seni. nereye kadar bu hüzünlü tren yolculuğu. hangi durakta kaldı ,çocuk valizlerine biriktirdiğin oyuncaklar. bak şehir ağaçlara saklamış tüm sırları. fısır fısır fısıldıyor beton parkeler. gidenin arkasından kabir açıksa da sana , bacaklarını içine çekse de umarsızca kalk ayağı ve yürü. koca yolları ve sokakları var bu şehrin , hepsi senin adında . bilmez misin buralar hep karışık buralar hep soluk benizli ama alüminyum folyolara sarılı umutlarla dolu. bırakma kimseye kaybolan hayallerini . bilirsin ... en çok sen bilirsin çocuk .

7 yorum daha var, göster