bugün başımdan geçen, başta bir hayli şaşırdığım sonrasında beni derin düşüncelere sürükleyen bir olayı sizlerle paylaşmak isterim. bu yaz itibariyle stajyer olarak gittiğim inşaatın 5. günüydü, kalfa olarak seslendiğim değerli bir abimin dilinden bazı mısraların döküldüğünü duydum hoşuma gitmişti, öğle paydosunda kendisine sorduğumda şiirin kendisine ait olduğunu söyledi önce şaşırdım sonra kendimin de şiir yazdığını düşünerek olmuştur onunda bir derdi diye düşünüp konuyu bırakacaktım fakat abimizin kendinden bahsetmesiyle ilgilendiğim işi bir kenara bırakarak pür dikkat dinlemeye başladım, konuşmanın sonunda ise başlarda inşaattaki sıradan bir kalfa olarak görünen abinin aslında 400'ün üzerinde şiiri olan ki bunlar arasında aruz ve bir çok hece ölçüsünü kullanarak yazılan şiirler olduğunu öğrendim şuanda da yazmakta olduğu bir mesnevinin 678. beytinden ilerlediğini, bu saatte kadar kafamdaki bir çok düşünceden kurtulamıyorum, abinin kalfalık yaptığını mı düşüneyim, yüzlerce şiiri hangi duyguyla yazdığına mı, bu tür insanlar gerçekten farkedilmiyor arkadaşlar ve farkedilmeden isimleri siliniyor yeryüzünden, ben ilgilendikçe abide ki anlatma hevesi artıyor mutlu oluyor, mutlu oluyorum. demem o ki çevremizde bir çok farklı meslek ile uğraşan insan var onların iç dünyasını bilemiyoruz ama hepsinin bir köşede inşa ettiği bir sanat var herkesin kendini keşfedip, geliştirmesi dileğiyle iyi geceler dedikodu ailesi.

bir insanın içini keşfetmek dışarıya sunduğu güzellikleri görebilmek mutlu olmak için yeterli bir sebep :)

4 yorum daha var, göster